Bedrettin

  Halim hal değildi ah bir görseniz Bu kirli şehri gözyaşlarımla yıkamak istedim Koskaca şehir ve herkes benden habersiz Beni bir tek kör neyzen gördü   Derdim çoktu üstelik ah bir dinleseniz Oturup içleniyor kalkıp gitmek istiyordum Koskaca şehir senden ve benden habersiz Beni bir tek sağır neyzen dinledi

  Gölgemi o terminalde bırakıp Bir kerahatta ben de yol olsam Başka türlü olmayacak bana kalırsa Zaten kala kala eksilmek bana da Gölgemi o terminalde bırakıp Bir kerahatta ben de yol olsam ya Mavi yaralarım kapansa bir bir Deniz bağrımdaki ince sızı olmasa Sızmasa devler periler gecelerime Adını fısıldamasa titrek sesli bir çocuk Çocuğun iri bakışlarında seni bulup Ufacık gülümsemesinde kaybetmesem Umudumu düşüncelerimi bir kenara Bu şehri sahipsiz bir mezar gibi Size bıraksam yalan üzre hayatları yalan gülüşmeleri Ölüm kadar içten olan ne varsa omuzlanıp Bir edip bin bir parçamı Ben de bir kerahatta yok olsam Kırgın değilim sana Kırgın değilim dünyaya

Bu eksik yapmacık sorularınıza Verdiğim kusursuz en içten cevap Bu duymak istemediğiniz İnandıklarınız diyeceklerimden çokça farklı Veyahut inanmak inandırmak istedikleriniz Yeterince yorulsaydınız Beni anlamaya yeterdi gücünüz Yorulmak anlamaktır bir bakıma Anlamlı bir yorgunluğun vurdumduymaz sahibiyim Yine de bilemem zaman neyi gösterir Ben kaçını görmezden gelirim Ve aşkta böyledir Aşk tertemiz bir empati işi değil mi Tahir Kendini hep onun yerine koyarsın Kendi yerin hep boş Hesabı kitabı tutulamasa da Mesafelerin fazla bir önemi olmasa da Aşkın da elbet matematiği vardır Ben matematikten pek anlamasam da   Ve değil mi Tahir Aşk karışık koordinatlar dünyasıdır Kombinasyonların bittiği yerde biter Tüm işlemler tutarsızdır fikirler gibi Tüm işlemler yalnız  

  asıl mesleğim bu değil öylesine yaşıyorum zaten çok önceleriydi göçtüm göçtüm çok ötelerden   öylesine yaşıyorum diyorum plansız gelişigüzel gidişi hiç güzel olmuyor hiç bir şeyin az kaldı ona da alışıyorum   az kaldı az kaldı sabrım da çoğu kez kendimle çelişiyorum   ben ki hava su toprak ateş ben ki benin ve kinin kölesi topal yolların taşlı yolcusu yollar bilmese de ayak izimi ayağımdadır binbir yolun izi yolcular beni tanımaz ben gidenleri iyi tanırım gidenler gittiler az gittiler yoz gittiler sandılar yol bitti arkalarında arpa boyu ayrılık    

  her şey kırılır mesela bir bıçak girdiği tende bazense bir adam içinde umuduyla söyleyemez ki hem nasıl söylesin anlayan yanlış anlar her şey kırılır mesela bir bıçak girdiği tende genelde bir adam içine doğru bildikleriyle onca kırıkla eğilmez çoğu zaman ondandır geçeceği sokakları seçmesi her şey kırılır kırılmasına da öylesine direnir kırılası ne varsa bir hırsızın eli bir katilin eli yahut sözlerin söz de kırılır kalp gibi cam tuz buzdur aslında taştır kırılan bakarsan göz kulak duyarsan her şey kırılır nitekim bir bıçak bir yara bir adam

  Dünyanın en acı kahvesi. Bir buluşma günü say saati. Ölsem unutmam. Bardağını ellerimle parça parça ettim, bir parçası elimi kesti belli etmedim. Zehrin ta kendisiydi kuşkusuz ki acıtıyordu her katresi. Suskunluğumuzu yarıştırıyorduk karşılıklı. Bana memleketim kadar soğuk, memleketim kadar uzaktı. Kalbi bir türlü ısınmıyordu. Isınmıyordu elleri üşüyordu. Paltosunun samimiyetsizliğine uzandı. Gitmiyorum korkma dedi üşüdüm biraz. En büyük korkumun ne olduğunu biliyordu.